حتی اون شپش وسطشو ! عشق از ازل است و تا ابد خواهد بود / جوینده ی عشق بی عدد خواهد بود فردا که قیامت آشکارا گردد / هرکس که نه عاشق است رد خواهد بود . . . دلم را ساده گیر آورده ای تو نه مستاجر، اسیر آورده ای تو تمام رهن قلبت پیش پیش است نگو بازم که دیر آورده ای ! عاشقی تنها مرحله ای از راه زندگی است که شوخی غرور در آن تابلویی ندارد . . . ای بهار زندگیم ، ای امید بودنم غنچه ی لبهای تو ، گرمی شکفتنم قامت رعنای تو ، قبله گاه دیدنم آن نوای گرم تو ، بهترین شنیدنم کنج آغوش دلت ، جاده ی رسیدنم . . . آشفته دلان را هوس خواب نباشد ، شوری که به دریاست به مرداب نباشد . . . شوقی، که چو گل دل شکفاند، عشق است ذهنی، که رموز عشق داند، عشق است مهری، که تو را از تو رهاند، عشق است لطفی، که تو را بدو رساند، عشق است روزگاری هستی ام را می نواخت ، آفتاب عشق شور انگیز من این زمان خاموش و خالی مانده است ، سینه ی از آرزو لبریز من . . . نبض زندگی هنوز می زند ، من و تو زنده ایم ، بهار در راه است ستاره چشمک می زند ، غنچه ها باز شده اند مرغ عشق من می خواند ، پس چرا ناامیدی . . . ؟ داشتم یک دل و آن هم به تو کردم تقدیم بیش از این از من مسکین چه تمنا داری . . . ؟ هبچکس جانا نمی سوزد چراغش تا به صبح پُر مخند ای دوست بر شب تار کسی . . . . . . آرزو بد نیست طغیانش بد است هست دریا خوب و طوفانش بد است . . . . . . زحمت چه می کشی پی درمان من ای دوست ما به نمی شویم و تو بدنام می شوی . . . . . . آنان که جان فدای نگاری نکرده اند همکارشان مباش که کاری نکرده اند . . . . . . با ما کج و با خود کج و با خلق خدا کج آخر قدمی راست بنه ای همه جا کج . . . . . . بس که نادیدنی از دوست و ز دنیا دیدم روشنم گشت که آسایش نابینا چیست . . . . . . سرنوشتم اگر اینست که می بینم حکم تغییر قضا را به که باید گفت؟ آی خط خوردگی صفحه پیشانی من! این همه خط خطا را به که باید گفت . . . ؟ . . . ای دوست به کام دشمنانم کردی بودم چو بهار چون خزانم کردی . . . در رفاقت رسم ما جان دادن است / هر قدم را صد قدم پس دادن است هرکه بر ما تب کند جان میدهیم / ناز او را هرچه باشد میخریم . . . . . . ما شقایق های باران خورده ایم / سیلی نا حق فراوان خورده ایم ساقه احساسمان خشکیده است / زخم ها از باد و طوفان خورده ایم . . . سرافرازم نمی سازی به دشنامی و پیغامی اگر صلح است پیغامی وگر جنگ است دشنامی . . . . . . هرکـس به طریقی دل ما میشکند / بیگانه جدا ، دوست جدا میشکند بیگانه اگر میشکند حرفی نیست / من در عجبم دوست چرا میشکند . . . . . . هر چند که از آینه بی رنگ تر است / از خاطر غنچه ها دلم تنگ تر است بشکن دل بی نوای ما را ای رفاقت ! / این ساز شکسته اش خوش آهنگ تر است . . . . . . بهر امتحان ای دوست گر طلب کنی جان را آنچنان برافشانم کز طلب خجل مانی . . . . . . من از پاکدلانم که زکس کینه ندارم یک شهر پُر ا ز دشمن و یک دوست ندارم . . . . . . دشمن اگر کُشت به دوست می توان گفت با کی بتوان گفت این که دوست مرا کُشت . . . . . . طاق شد طاقتم ای دوست، ملامت بگذار که به اندک سخنی می شکند قلب رقیق . . . . . . عشق آمد و شد چونم اندر رگ و پوست / تا کرد مرا تهی و پر کرد ز دوست اجزای وجودم همگی دوست گرفت / نامی است ز من بر من و باقی همه اوست . . . . . . فریاد مردمان همه از دست دشمن ست فریاد ما از دل نامهربان دوست . . . . . . آخر چه شد که این همه نامهربان شدی چیزی که خوش نداشتم ای دوست! آن شدی . . . . . .
این یه تار موی تو هست که به دنیا نمیدم
| Design By : Pichak |
